Pokuta

Sakrament pokuty zwany jest także sakramentem przebaczenia grzechów, nawrócenia, spowiedzi lub pojednania. W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.

Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są; żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych. Żal za grzechy powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go „doskonałym”, jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go „niedoskonałym”. Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy śmiertelne, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zrobieniu rachunku sumienia. Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie koniecznym, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

Tylko kapłan, który został upoważniony przez władzę kościelną do spowiadania, może przebaczać grzechy w imieniu Jezusa Chrystusa. On też zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, aby wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa. Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę uświęcającą, pojednanie z Kościołem, darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne, darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu,

pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa, wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin każdego dnia.

Z sakramentu pokuty można skorzystać pół godziny przed każdą Mszą św.