ARCYBISKUP

METOPOLITA WARMIŃSKI

Dekret mianowania Duszpasterza Myśliwych Powiatu Szczycieńskiego:

Przewielebny Ksiądz Kanonik mgr Andrzej Wysocki Proboszcz parafii Świętego Krzyża
w Szczytnie.

Przychylając się do prośby osób zainteresowanych, niniejszym DEKRETEM na mocy kanonu 564 oraz 565 Kodeksu Prawa Kanonicznego mianuję Czcigodnego Księdza Kanonika

DUSZPASTERZEM

MYŚLIWYCH POWIATU SZCZYCIEŃSKIEGO

z prawami i obowiązkami wyliczonymi w kanonie 566§ 1 Kodeksu Prawa kanonicznego.

Na gorliwą posługę udzielam pasterskiego błogosławieństwa.

Olsztyn, dnia 22 października 2007r.

Trzeciego listopada została odprawiona Msza Święta, na którą przybyli Poseł RP Pan Adam Krzyśków, przedstawiciele Starostwa Powiatowego ze Starostą Panem Jarosławem Matłach ,Urzędu Miasta z Panią Burmistrz Danutą Górską, Urzędu Gminy z Panem Wójtem Sławomirem Wojciechowskim, dyrektorzy poszczególnych placówek społecznych, prezesi firm oraz poczty sztandarowe z kół łowieckich z powiatu Szczytno. W Uroczystej Mszy świętej koncelebrowanej modlono się w następujących intencjach ks. kan. A. Wysocki modlił się
o Boże błogosławieństwo i pomyślność dla wszystkich myśliwych , ks. Dziekan J. Drążek ofiarował Mszę Św. za zmarłych myśliwych którzy odeszli do krainy wiecznych łowów
a ks. A. Sosnowski w intencji parafialnej.

Homilie wygłosił ks. kan. A. Wysocki, w której, przypomniał tradycje związaną z powstaniem łowiectwa i opieki jaką otacza wszystkich myśliwych ich patron Święty Hubert .

Wraz z rozwojem człowieka rozwija się łowiectwo, od krzemiennych grotów przez groty z kości, topory z rogu jelenia, oszczepy i łuki, po strzały z grotami z brązu. Pierwsze tysiąc lat naszej ery to okres nieskrępowanego myślistwa, któremu sprzyjały rozległe i bogate puszcze, obfitujące w zwierzynę. W X – XIII wieku powstaje i kształtuje się łowiecki monopol księcia, a następnie króla, zwierzyna zostaje podzielona na grubą i drobną.

Wiek XIII to szczyt rozwoju łowiectwa na ziemiach polskich, głównie za sprawą wielkiego miłośnika polowań – Kazimierza Wielkiego. Polski język łowiecki zaczął się kształtować za panowania pierwszych Piastów. Były to czasy, kiedy czyny łowieckie dorównywały rycerskim. Kolejny wielki krok w rozwoju łowiectwa nastąpił w wieku XIV za przyczyną arkebuza – pierwszej myśliwskiej broni palnej. W tym czasie na dziki polowano przy użyciu specjalnych mieczy, które z czasem skrócono i w ten sposób powstał dzisiejszy kordelas. W wieku XVII po raz pierwszy użyto do polowania sokołów, co dało początek sokolnictwu – osobnej gałęzi myślistwa. W owych czasach łowiectwo było domeną królów. Zapalonymi myśliwymi byli królowie: Władysław VI, Jan III Sobieski, August III, Stanisław August, - to za jego panowania wydano ustawę ponawiającą uchwałę Jagiełły, zabraniającą polowania na cudzych gruntach. Określono czas łowów od Bartłomieja do 1 maja.

Na początku XIX wieku wielkie łowy zaczęli urządzać średnio zamożni ziemianie. Łowiectwo ponownie rozkwitło, jest to okres wielkich, konnych polowań przy udziale psów gończych. Druga połowa XIX wieku to początek zorganizowanego, nowoczesnego łowiectwa na ziemiach polskich. W roku 1876 założono Galicyjskie Towarzystwo Łowieckie – pierwowzór obecnego PZŁ.

W 1884 roku powstało działające do dziś Otwockie Koło Myśliwskie im. Św. Huberta. W 1923 roku na zjeździe w Warszawie powołano Centralny Związek Polskich Stowarzyszeń Łowieckich, przekształcony w roku 1929 w Polski Związek Stowarzyszeń Łowieckich, który w roku 1936 przybrał istniejącą formę Polskiego Związku Łowieckiego.. Na czas wojny PZŁ zawiesił działalność, odnowił się w roku 1945.

Obecnie łowiectwo nie jest jedynie formą rozrywki, ale ochrony i hodowli zwierzyny. Już w drugiej połowie XIX wieku narodził się etos myśliwego, wyznaczający stosunek człowieka do łowiectwa, do zwierzyny i całej ojczystej przyrody.

Sformułowane przez Wincentego Pola credo współczesnego łowiectwa brzmi:

Człowiek współczesny odcięty od żywego oddechu natury, polując dopełnia ten brak ciągłego związku z naturą w chwili, gdy znajdzie się wśród wiejskiej ciszy, pod sklepieniem drzew cienistych lub pod namiotem cienistego drzewa.

Dzisiejsze łowiectwo jest spadkobiercą zwyczajów i tradycji tworzonych i kultywowanych od początku ludzkości.

Patronem myśliwych jest Święty Hubert. Urodził się w 655 roku w Brabancji. Kiedy ukończył 18 lat oddano go na dwór Frankonii?.

Spokojne życie Huberta skończyło się, gdy żona musiała odjechać, aby zaopiekować się umierającą matką. Samotność Huberta rozweselało towarzystwo i polowania bez poszanowania jakichkolwiek norm.

Jak głosi legenda w roku 695 w Wielki piątek lub Boże Narodzenie nie zwracając uwagi na uroczyste święto Hubert zapamiętale polował, oddalił się od towarzyszy wpadł w gęstwinę gdzie doznał widzenia?

Ukazał się mu olbrzymi jeleń z krzyżem pomiędzy tykami poroża. Jeleń ludzkim głosem zgromił myśliwego za brak poszanowania dnia świątecznego i wyniszczania zwierzyny bez rzeczywistej potrzeby. Dla Huberta było to tak wielkie przeżycie, że zmienił swoje życie, wstąpił do zakonu i doczekał się godności biskupiej. Łowy na zwierza zamienił św. Hubert na łowy dusz.

W roku 704 zmarł św. Hubert i został pochowany w kościele w Legie.

Podania mówią, iż przy grobie Św. Huberta następowały uzdrowienia na epilepsję a przede wszystkim na wściekliznę.

W myśliwskiej tradycji jest tak zwany HUBERTUS – uroczysta Msza Św. mająca specjalną oprawę, obecność sztandarów, wystrój świątyni, udział myśliwych, oprawa muzyczna. Odprawia się ją zwykle w intencji zmarłych i żyjących myśliwych, mając na myśli formę dziękczynienia za miniony sezon.

Myśliwy proszą o obfitość darów lasu i pól oraz o bezpieczny powrót z łowów. Zapyta ktoś, dlaczego Msza Św. Trzeba odpowiedzieć:

Chcesz znaleźć zwierza w barłogu, wprzód sam się poleć Bogu.

Lub / Chowa Pan Bóg zwierza, tym, co nie znają pacierza/

Polowania odbywają się nadal, myśliwi kultywują stare zwyczaje, o jednych zapomną o innych przeczytają w pożółkłych pamiętnikach. Trzeba ciągle sięgać do bogatej skarbnicy literatury myśliwskiej.

Zapamiętajmy także – polowanie to pewien rodzaj misterium na łonie natury, przypominające
o potędze dzikiej przyrody, o obowiązującej w niej odwiecznych prawach, o ciągłej walce o przetrwanie, i to nie tylko dzikiej przyrody i grubego zwierza, ale pięknego krajobrazu, muzyki, starej tradycji, trochę pogańskie, trochę chrześcijańskiej z elementami miejscowego folkloru.

Jako myśliwi, chcemy wieloma sposobami łączyć historię łowiectwa z historią naszego regionu, przekazywać ją jak największej liczbie mieszkańców.
Święty Hubercie
Uwolnij nas od naszych namiętności,
Naucz nas dobrze żyć,
Ukaż nam Jezusa Zbawiciela
I prowadź nas ku Niemu

Na zakończenie Mszy Świętej. Ks. A. Wysocki podziękował wszystkim uczestnikom liturgii.